ગર્લ્સ હોસ્ટેલના રેકટર સુ.શ્રી. એ. એમ. પટેલના સત્તાવાર નિવાસસ્થાનનો લેન્ડલાઇનવાળો ફોન રણકી ઊઠ્યો. મેડમે દીવાલ ઉપરની ઘડિયાળમાં જોયું. રાત્રિના દસ વાગ્યા હતા. ‘અત્યારે કોણ હશે?’ એવું બબડીને, ચિડાઇને એમણે ફોન રિસીવ કર્યો, ‘હેલ્લો! કોણ?’‘હેલ્લો, ગુડ મોર્નિંગ, મેમ, હું…’ સામેથી કોઇ પુરુષ સ્વર સંભળાયો.
મેડમે એનું વાક્ય કાપી નાખ્યું, ‘ગુડ મોર્નિંગ નહીં, ગુડ ઇવનિંગ કહો! અત્યારે રાતના દસ વાગ્યા છે, સવારના નહીં.’‘ઓહ, આઇ એમ સો સોરી, મેમ! હું અમેરિકાના ઓહાયોથી બોલી રહ્યો છું એટલે મને ખ્યાલ ન રહ્યો કે ત્યાં ઇન્ડિયામાં અત્યારે… એની વે, આપણે મોર્નિંગ-ઇવનિંગના ઝઘડામાં નથી પડવું, એકલું ‘ગુડ’ તો ચાલશે ને?’‘ચલાવી લઇશ.’ જાણે ઉપકાર કરતાં હોય એમ મેડમે હસી લીધું.
પછી પૂછી લીધું, ‘કોની સાથે વાત કરવી છે?’‘લહર સાથે. લહર પટેલ. રૂમ નંબર દસ.’ સામેના છેડાએ પૂરી માહિતી આપી દીધી. મેડમે તરત જ છાત્રાલયમાં કામ કરતી મંગુબાઇને આદેશ આપ્યો, ‘દસ નંબરવાળી છોકરીને બોલાવી આવ! કે’જે કે એના માટે ફોન છે.’ પછી બબડ્યાં, ‘આવડી અમથી અંગૂઠા જેવડી છોકરીને અમેરિકાથી ફોન આવવા માંડ્યા! જુવાન થશે ત્યાં સુધીમાં તો ભગવાન જાણે શું થશે!’ રિસીવર એમણે બાજુ પર મૂકી દીધું.
લહર આવી. દસેક મિનિટ વાત કરી, પછી ફોન પૂરો કર્યો. જ્યાં એ જવા માટે ઊભી થઇ, તરત જ મેડમે એને પૂછી લીધું, ‘કોનો ફોન હતો?’‘મારા મોટાભાઇનો, મેડમ! એ અમેરિકામાં રહે છે.’ લહરના બોલવામાં ભાઇ પ્રત્યેનો આદર અને અમેરિકા પ્રત્યેનો અહોભાવ જોઇ, વાંચી અને સાંભળી શકાતો હતો.સાચી બનેલી ઘટના છે. ખેડા જિલ્લાના ખૂબ જાણીતા શહેરની ગર્લ્સ હોસ્ટેલની આ વાત છે. છાત્રાલય માત્ર છોકરીઓ માટેનું હતું. એમાં રહેતી છોકરીઓની ઉંમર તેરથી સત્તર વર્ષની વચ્ચેની હતી. આજુબાજુનાં ગામડાઓમાં રહેતી કિશોરીઓ હાઇસ્કૂલમાં ભણતી હતી અને આ છાત્રાલયમાં રહેતી હતી.
રેકટર તરીકે સ્વાભાવિક રીતે જ પીઢ અને કડક શિસ્ત ધરાવતી મહિલા જ ચાલી શકે. આ રેકટર મેડમ ઉંમરની બાબતમાં બહુ મોટાં ન હતાં. માંડ પચીસેકનાં હશે, પણ મિજાજના બહુ કડક હતાં. ઉપરાંત તે કુંવારાં હતાં, એટલે ગર્લ્સ હોસ્ટેલમાં પતિના નામે પણ કોઇ પુરુષનો પ્રવેશ થવાનો ન હતો.લહર તો એના ભાઇની સાથે વાત કરીને ચાલી ગઇ, પણ મેડમ એમ કંઇ એની વાત સાચી માનીને થોડાં બેસી રહે? એમણે બીજા દિવસે બીજી છોકરીઓને આડકતરી રીતે પૂછી લીધું, ‘આ લહર તારી બહેનપણી છે, નહીં? એ સારા ઘરની છોકરી લાગે છે.’
જેને પૂછે તે આવો જ જવાબ આપે, ‘હા, મેડમ! લહર બહુ સારી ને સંસ્કારી છોકરી છે. એનાં મા-બાપ અત્યાર સુધી એટલાં બધાં પૈસાદાર ન હતાં, પણ લહરનો મોટોભાઇ અમેરિકા ગયો ત્યારથી એમની આર્થિક સ્થિતિ…’મેડમને જે જાણવું હતું તે જાણવા મળી ગયું. તો એ વાત સાચી કે લહર ઉપર આવતો ફોન-કોલ એના મોટાભાઇનો જ છે.અમેરિકાથી આવતા ફોન-કોલ્સનો સિલસિલો જારી રહ્યો. પણ મેડમને ફરિયાદ એ વાતની હતી કે લહરના મોટાભાઇનો ફોન હંમેશાં રાતના દસ-સાડા દસ વાગ્યે જ આવતો હતો. મેડમે પોતાની નારાજગી એકાદ વાર લહર સમક્ષ જાહેર પણ કરી દીધી, ‘તારા ભાઇને કહે ને કે જરાક વહેલા કોલ કરે!’
લહરે રોકડું પરખાવી દીધું, ‘સોરી, મેડમ! બોર્ડ ઉપર લખેલો નિયમ તો રાતના બાર વાગ્યા સુધી ફોન કરવાની છુટ આપે છે.
તમારે આપણા સમયનો વિચાર કરતાં પહેલાં અમેરિકાની ઘડિયાળની ફિકર પણ કરવી જોઇએ.’મેડમ ત્યારે તો ચૂપ થઇ ગયાં, પણ એ પછીના પહેલા ફોન વખતે આ જ ફરિયાદ લહરના મોટાભાઇ આગળ કર્યા વિના ન રહ્યાં, ‘જુઓ, મિ…! આ એક ગર્લ્સ હોસ્ટેલ છે અને અહીંના કેટલાક નિયમો છે જેનું પાલન કરવાનું ફરજિયાત છે.’મોટોભાઇ જબરો નીકળ્યો, ‘પણ હું ક્યાં તમારી હોસ્ટેલમાં રહું છું? અને હું ક્યાં ગર્લ છું?’‘એમ નહીં!’ મેડમ ઝૂંઝલાઇ ઊઠ્યાં, ‘તમારી બહેન તો છોકરી છે ને? એ તો અમારી હોસ્ટેલમાં રહે છે ને? તમે દર વખતે આમ મોડી રાતે એને ડિસ્ટર્બ કરો તે યોગ્ય નથી.’
‘તમને લહરે કહ્યું કે મારા ફોનથી એ ડિસ્ટર્બ થાય છે?’‘ના, એવું નથી, પણ…’ મેડમ મૂંઝાઇ ગયાં.‘તો કેવું છે એની મને ખબર છે. તમે સાફ-સાફ એમ કેમ નથી કહેતાં કે હું ફોન કરું છું એનાથી લહરને બદલે તમને ખલેલ પહોંચે છે?’‘હા, મને ખલેલ પહોંચે છે. આટલી મોડી રાતે તે કંઇ…?’‘જસ્ટ એ મિનિટ! દસ વાગવા એ કંઇ આટલી મોડી રાત ન ગણાય! મને લાગે છે કે તમને ઉજાગરાની આદત નથી!’
‘તમને બહુ આદત લાગે છે ઉજાગરાઓ કરવાની!’‘આદત? અરે, મેમ! હું તો ઘુવડ છું ઘુવડ! હું જ્યારે પી. પી. પટેલ છાત્રાલયમાં રહીને ભણતો હતો ત્યારે રાત વાંચવામાં ખેંચી કાઢતો હતો.’‘પી. પી. પટેલ છાત્રાલય? તમે કઇ કોલેજમાં ભણતા હતા?’‘કે. કે. સાયન્સ એન્ડ કોમર્સ કોલેજ!’‘તમારું નામ?’‘ત્યાં હતો ત્યાં સુધી આકાશ પટેલ હતો, અમેરિકામાં આવીને અક્કી બની ગયો છું. પણ તમે આ બધું શા માટે પૂછી રહ્યાં છો?’‘મારું નામ અક્ષરા છે. આ નામની કોઇ છોકરી યાદ આવે છે?’
‘કોણ, માણેકલાલ પટેલની છોકરી?! ભાદરણથી આવતી હતી તે? તું મને એવું પૂછે છે કે અક્ષરા યાદ છે કે નહીં? જો તું એ જ અક્ષરા હોય તો મારો જવાબ છે: હું તને ભૂલવા માટેના એક માત્ર ઉદ્દેશ્યથી તો ભારત છોડીને ભાગ્યો છું અને છતાં આજ સુધી તને ભૂલી શક્યો નથી. મને યાદ છે કે તું પરીક્ષાના દિવસોમાં પણ મોડી રાત સુધી જાગીને વાંચી શકતી ન હતી…’
‘હા, અને તું મને રોજ કહેતો હતો કે દરેક મા-બાપે પોતાની દીકરીને ઉજાગરો કરવાની ટેવ પાડવી જોઇએ.’‘તદ્દન સાચું. આપણા દેશમાં છોકરીઓ વ્રત રાખે છે ત્યારે જે જાગરણ કરે છે એની પાછળનું છુપું કારણ મને તો આ જ લાગે છે. દીકરી સાસરે જાય એ પછી મોડી રાત સુધી ઘરનું કામ ચાલતું હોય અને એ પછી જો વર રસીકડો મળ્યો હોય તો બાકીની રાત…’‘બસ! બસ! પહેલાં મારા પ્રશ્નનો જવાબ આપ! જો તું મને પ્રેમ કરતો હતો, તો એ વખતે કહ્યું કેમ નહીં?’‘હિંમત ન હતી. આકાશ પાસે પ્રેમિકા હતી, પણ હિંમત ન હતી, અક્કી પાસે હિંમત છે, ત્યારે પ્રેમિકા નથી.’
‘ના, એવું નથી, આકાશ! આ ક્ષણે તારી પાસે બેય ચીજ હાજર છે. પણ સમય બહુ ઓછો છે. હું લહરને મેસેજ મોકલાવું ને તે આવે ત્યાં સુધીમાં તું જે કહેવું હોય તે કહી શકે છે.’‘એ તો છેલ્લે કહેવાનો જ છું, પહેલાં મારી શરત સાંભળી લે! હું જાગેડુ માણસ છું. ઘુવડની જેમ રાત આખી જાગું છું. તારે પણ આખી રાત જાગવાની ટેવ પાડવી પડશે. બોલ, શરત કબૂલ છે?’‘હા, શરત પણ કબૂલ છે અને શાદી પણ કબૂલ!’ અક્ષરાના ગાલ આટલું બોલતાંમાં તો લાલ-લાલ થઇ ગયા. એ જ ક્ષણે ત્યાં પહોંચી ચૂકેલી લહરે આ જોયુંયે ખરું અને છેલ્લા શબ્દો સાંભળ્યા પણ ખરા! એણે પૂછ્યું, ‘મેડમ, કોનો ફોન છે?’ મેડમે જવાબ આપ્યો, ‘એમનો!’
(શીર્ષક પંક્તિ: મુસાફિર પાલનપુરી)
Filed under: ડો. શરદ ઠાકર | Tagged: doctor ni diary, doctor sharad thaker, ran ma khilyu gulab |
very fine , i have no word to say
THIS IS SUCH A FANTACTIC STORY…
I LIKE THIS STORY……
Very Nice Sir,Bolva Mate Koi Sabdo Nathi
lovely….Heart touching moment
what a nice story……..
jakkassssssss……………………..
very nice
Mash hamko bhi aisa hi koi chahne wala mil jaye
joradarrrrrrrr
very nice this love story.
awesome
hello sir i m very glad to read this blog very nice
nice
Really wonderfull story
Chakachak
પ્લોટ બહુ સુન્દર છે ગમ્યો વાર્તાનો ઉઘાડ ગમ્યો .તમારી કલમ વાર્તા સારી લખી શકે તેમ છે
ડૉ .એમ.જે.ઝાલાવાડિયા
dedicated to this story…..
Vat Vat ma e aachhi odkhan appta gaya,
Janvi hati jeni emni e bhad aapta gaya,
Jindagi vitavavi hati amare jemni sathe,
emni yado no e sathvaro aapta gaya…
Dr. Jasmin